Wszystko o wszystkim i jeszcze więcej

Jasna

World Trade Center

Szarpnęło, ucichło. Winda stanęła. Spojrzeli po sobie, nic nie rozumiejąc.
Krzyki i nawoływania nie przyniosły skutku. Wkrótce zgasło światło. Oswietlało ich już tylko nikłe światło z ekranu laptopa który ktoś miał ze sobą.
Co się stało? Awaria czy…
Które to piętro?
Adam miał wysiąść na ósmym, Katie na trzydziestym. Stanęli chyba gdzieś pomiędzy sześćdziesiątym ósmym a dziewiątym...
.
.
.
.
.

Poczuli szarpnięcie. Na swoich wzajemnie twarzach spostrzegli napięcie. Widać, że myśleli - teraz!

Ale nie. Winda ruszyła w górę. Wyżej niż najwyższe piętro. Wyżej niż budynek. Niż wyszystkie budynki. I ponad Obłoki. Aż do Tam, skąd widać Ziemię. Tę piękną i czystą. Błękitną Planetę. Stąd, skąd można się wreszcie odwrócić, by spojrzeć w Niebo. Inne miejsce, przestrzeń. Inny Czas. Wolności. Spokoju, Łagodności. Świat piękna i wzruszeń, które stworzyli. W swych ostatnich tam chwilach.
.
.
.
.
.
.

Napiszcie jak widzicie ich ostatnie godziny. Załóżmy, kilka godzin w windzie, zanim ta runęła, unosząc ich ciała ku Ziemi, a Dusze do Nieba. A może i ciała. Nie wszystkich się przecież ludzi doliczono…Co musiało się zdarzyć? O czym rozmawiali? Dlaczego Piękno właśnie towarzyszyło im tam, po czasie strachu i paniki? Co, lub Kto to sprawił? Co w człowieku? Czemu?

Cwiczenie? Czy prawda. Zależy od CIEBIE. Jak podejdziesz do sprawy. Możesz uciec teraz. A może… Chcesz coś zmienić?

Dawid

Jestem w połowie Wink

Dawid

Miau, miau… Katie usłyszała okropne zawodzenie swojego kota. „Czy to zwierzę choć raz nie da mi się porządnie wyspać?”. Nagle ocknęła się jak oparzona - Zaraz będę spóźniona - pomyślała. W mieszkaniu pełno jeszcze było śladów wczorajszej imprezy, na domiar złego nadepnęła bosą stopą w stłuczony kieliszek. Ból głowy też nie pozwalał o sobie zapomnieć.
Adama obudził budzik, który dzwonił już od dobrych kilku minut. Była to pierwsza noc w nowym mieszkaniu, a nawet nie mógł się dobrze wyspać bo rano musiał gonić do pracy. Do tego ktoś za ścianą nieźle balował przez pół nocy. Ściągnął znoszony podkoszulek i wskoczył pod prysznic.
W tym czasie Katie gotowa do wyjścia kończyła nasypywać karmę do kociej miski. Z niechęcią spojrzała w stronę kuwety - Jeszcze tego mi brakowało, nie ma to jak prezenty od byłego, które nie pozwalają o nim zapomnieć, z nim też było tyle kłopotów. Jakby nie mógł kupić mi złotej rybki – kuwetą zajmie się po powrocie. Czy zawsze gdy człowiek jest spóźniony nie może doczekać się windy? Przeklinała w duchu przyjaciół, którzy zwalili jej się wczoraj na głowę. W piętnaście minut nie zdąży pokonać nawet połowy drogi, chociaż dwie wierze widoczne są nawet z okna jej mieszkania.
- Tak mamo, wyspałem się, tak, nie zmarzłem, nie, nie musisz przyjeżdżać, wiem gdzie spakowałaś mi swetry… - Adam w duchu modlił się o przerwanie linii telefonicznej po nie miał serca mówić matce, że nie ma ochoty z nią rozmawiać. Na szczęście do matki przyszła sąsiadka i ta pierwsza musiała zakończyć rozmowę. Adam przygotował sobie skromne śniadanie, musiał oszczędzać, do pierwszej wypłaty jeszcze cały tydzień. Gotowy do wyjścia spakował teczkę i powiesił ją na kierownicy roweru. Ranek był dość ciepły jak na wrzesień. – Nie ma to jak rower – myślał mijając rozhisteryzowanych kierowców. Omal nie potrącił jakiejś kobiety, która nerwowo machała ręką próbując zatrzymać taksówkę.
- Taxi, taxi! Jak jeździsz pacanie!!! – rzuciła w stronę jakiegoś rowerzysty. Wreszcie udało jej się zatrzymać żółta taksówkę. Wreszcie dotarła na miejsce.
Adam był trochę zdenerwowany, w końcu to jego pierwszy dzień w pracy, postanowił za wszelką cenę wypaść jak najlepiej. W miarę upływu czasu wierze rosły w oczach. Adam spostrzegł samolot – Następnym razem do domu polecę samolotem, będzie mnie stać na wygodę, nie to co teraz, osiemnaście godzin w ciasnym autobusie z delegacją hafciarek – marzył i nawet nie zorientował się kiedy był już na miejscu. Głęboki oddech, rower zaparkowany, drzwi otwierają się – Będzie dobrze – szedł do windy powtarzając w duchu. Adam zdziwił się, że w tak wielkim budynku przed winda nie ma tłoku, zresztą nie tylko przed tą, którą on sobie upatrzył – Ach tak, wszyscy już pracują – Adamowi kazano przyjść pół godziny później po oficjalnym rozpoczęciu dnia pracy. Obok niego stanęła młoda dziewczyna, kątem oka zauważył, że pomimo rumieńców i kropel potu na czole jest całkiem atrakcyjna – Ciekawe czy ona też dzisiaj zaczyna? – chciał zapytać, ale rozległ się dzwonek i drzwi rozsunęły się.
- Pół godziny, to tylko pół godziny, chyba nie zabiorą mi premii, to pierwszy i ostatni raz, mam nadzieję, że zrozumieją, zawsze mogę powiedzieć, że w ostatniej chwili na głowę zwaliła mi się ciotka i w nocy musiałam po nią jechać na lotnisko – Katie szukała dobrej wymówki. – Hmm, a to co za przystojniak – Katie miała w zwyczaju patrzeć na każdego mężczyznę i oceniać czy nadawałby się jako materiał na męża. – Zadbany, dobrze ubrany, pachnący, ciało pewnie też ma niczego sobie… Tym razem 8 – ich spojrzenia zbiegły się w momencie kiedy zadzwonił dzwonek windy. Trochę zmieszana wsiadła i stanęła obok nieznajomego. Nie lubiła wzrokowych kontaktów, bo zawsze się rumieniła i uważała, że wygląda jak burak.
- Te rumieńce dodają jej uroku. Jedzie wyżej ode mnie, musze się zebrać, ale jak zacząć? – przerwało mu szarpnięcie windy – Pięknie się zaczyna, chociaż z drugiej strony w takich okolicznościach łatwiej będzie nam się poznać – pomyślał, winda zatrzymała się, szarpnęła jeszcze raz, cos zawarczało nad ich głowami i zgasło światło. Adam poczuł jak coś przygniata jego ciało, miażdży nogi, klatkę piersiową, próbował krzyczeć…
Katie czuła zmieszanie, wiedziała że chłopak ją obserwuje czuła jego wzrok na całym ciele, wbiła spojrzenie w czubki butów i zarumieniła się jeszcze bardziej. Po trzydniowych opadach na ulicach zrobiła się niezła chlapa co nie służy białym adidasom. – Już niedaleko, zaraz wysiądę, co za okropny dzień – zdążyła pomyśleć gdy szarpnięcie windy przewróciło ją wprost na stojącego obok chłopaka. Zdążyła jeszcze jęknąć gdy zgasło światło.

Jasna

Ariel, ale tym razem koniec był podany...

...i wieże są przez Ż. Dlatego się walą pod cięŻarem.
Może gdyby były przez rz, nie zawaliłyby się... Wiara dźwiga przecie więcej... niż jeden budynek...

Dawid

ee tam z wierzami Razz

moje sa przez rz
a gdybym pisał pod konkretne zakończenie to by mi pewnie nie wyszło, ale uważam że to moje podobne jest chyba trochę.

Jasna

Ale ma inną wymowę. W Twoim jest mowa o tym, co było przed, w moim, co Po. Z całym szacunkiem, ale wiązek "jak jedziesz pacanie" mamy mnóstwo na co dzień. Mnie interesuje to, co się dzieje, że człowiek z tego rezygnuje. Opowiadanie ciekawe, ale nie odpowiada mi na pytania.
Wiesz, myślę o tym, że ostatnie telefony z samolotu który się wtedy rozbił były z wiadomością że kocham i pamiętam. Tylko to się liczyło. Bardziej niż strach. Bo tylko Miłość prowadzić może po tamtej stronie Człowieka. Jeśli już Człowiekiem, a nie tylko się mieni.

Dawid

No ale Jasna, ja napisałem do pewnego momentu i w tutaj należy dokleić końcówkę wcześniej napisaną.

Jasna

No nie. W moim opowiadaniu oni świadomością swoją podążają ku górze, ŚWIADOMI. A w twoim tracą właśnie świadomość bo ich zgnieciono. Nie mieli tych kilku godzin/ chwil, by dojść ze sobą do ładu. Ustosunkować się do rzeczy, które dotąd czekały na więcej danych. Rzeczy które zadecydują, jak daleko się wespną Tam. Rozumiesz?

Dawid

Teraz rozumiem, trochę inaczej to na początku odebrałem.

Jasna

Napiszesz, jak myślisz co tam się stało? Pomyśl przynajmniej. To ważnem być może.

Pozdrawiam.

Jasna

Dawid

Jasna

Wiem że o to chodziło. Jednak opowiadanie nie ma końca - to jest, kończy się tam, dokąd chcesz myśleć, jak wynika teraz z twego postu. O to właśnie pytałam.

Dawid

Możliwe, że zrobiła tak moja podświadomość.