Wszystko o wszystkim i jeszcze więcej

Jasna

Co za niezwykły czas... Dopisuję ciąg dalszy opowiadań, które zdawały się być skończonymi.
One... żyją wraz ze mną...

Jasna

WCZORAJ

Powiedział, już nie chce mojej poezji.
Już obłok się znudził i Słońce.
Odchodzę więc, wycofując światło
i zostawiając wrażenie
udając ze jestem jak wszyscy

W sercu go jednak spotykam
witamy radością spojrzenia
spogląda na mą sukienkę
- tak tu wyglądam, powiadam.
Otwiera się Brama Wytchnienia
gestem jest zaproszony
wchodzi tam na salony
A ja spokojna już jestem

DZIŚ

Istota piękna, wysoka
Strzelista mądrością, spokojem
spotyka mnie w zyciu ziemskim
udając że zawodowo.
Widzimy się po raz pierwszy
przy takich rekwizytach
nie rozpoznaje mnie jeszcze
ale dusza widzę, się cieszy

Ponad naszymi ciałami
mówiącymi coś o metodyce
strzelista się postać unosi
obok drugiej strzelistej postaci
Głowami zwrócone ku sobie
spojrzenie swe wymieniamy,
śmiejąc się z naszych strojów
na tę scenę nam danych

Radość jest nieskończona,
zamiary są niepojęte
dziękczynienie do Ojca
falą cudowną płynie
żeśmy się znowu spotkały
na milionowej strunie Czasu
co Serca prośby usłuchał

Jasna · Wysłany: Wto 9:41, 27 Mar 2007 Temat postu:

Ratuj siebie! Usłyszałam z góry. Spojrzałam. Dzień nie był już dniem, ale mrokiem rozświetlanym przez świetlany przerębel u góry. Tak, to nam wydaje się że tu jest jasno, ale to dlatego że nasze oczy nie są w stanie przyjąć większej dawki światła – uzmysłowiłam sobie. Spojrzałam jeszcze w dół, w otchłanie, i wybrałam Światło. Wyciągnęłam rękę, a stamtąd spłynęła złotoświetlista lina. Schwyciłam–schwyciła mnie i wyruszyłam w górę. Jednak ona, Kaira tam została. Bez wiedzy, bez świadomości gdzie jest, bez świadomości że to była jej ostatnia być może szansa… Szybowałam w górę, ale myślałam o niej. Dlatego dla Liny byłam ciężka. Uświadomiwszy to sobie, wybrałam po raz wtóry – ale równocześnie po policzku w dół, w tamte doły, spłynęła kryształowa, pełna światła z góry, łza… I wiedziałam, że spadła prosto na płatki serca tej dziewczyny, niegdyś czystej, z jasną wizją Drogi i siebie, teraz pogubionej… Droga tej łzy stanie się drogą Kairii do światła. To moja pewność i wiadomość dla mnie. Spokojnie płynęłam dalej ku górze.

Jasna

Biały Kamień

Wysłany: Sob 11:43, 24 Mar 2007

Dawno temu musiałam dwa miesiące spędzić w sanatorium, całkiem sama,, z dala od rodziców, pośród hordy dorastających, około 12-letnich dziewczyn, których grupa w moim pokoju niewiele różniła się od gangu (nie muszę zaznaczać jak smutno tam się czułam) Swoją w miarę bezpieczną pozycję zachwywałam jedynie dlatego że byłam specem od otwierania zamków drzwi które zamykali za nami wieczorem wychowawcy sanatorium (nie myśląc o tym że przecież czasem trzeba iść do mroźnej zimą toalety) aby razem z wychowawczyniami imprezować nocą.
Kiedyś wyszliśmy na miasto i pozwolono nam samodzielnie pozwiedzać rynek.

Weszłam do księgarni. Po chwili rozglądania się zauważyłam małą książeczkę. W tytule miała biały kamień, i może coś jeszcze, ale zapamiętałam Biały Kamień. Była o nastoletnim dziecku które poszukiwało rodziców, sensu w życiu lub dotyczyła rozwiązania równie ważnej sprawy. Była to książeczka dla nastolatków. W miarę jak ją oglądałam, ogarniała mnie trudna do wyjaśnienia tęsknota za czymś prawdziwym, na razie odległym, ale... u celu. Do którego kiedyś dojdę.

W pewnej chwili do księgarni weszła starsza kobieta. Rozejrzała się, i po chwili znalazła się przy mnie. Wręczyła mi biały kamień który wyciągnęła z kieszeni, i uśmiechając się powiedziała - Jeszcze się zobaczymy.
A jej oczy mówiły "wytrzymaj jeszcze, kochana. Będzie dobrze."
Serce wezbrało nadzieją, a ja wyprostowałam się w sobie.

Odtąd często ją wzpominałam, zastanawiając się, kim jest. Potem spotkałam ją. jakieś dwanaście lat później. Znałam ją wtedy już dobrze, razem wiele przeżyłam, nauczyła mnie więcej niż jakikolwiek człowiek na Ziemi. Ale rozpoznałam w niej tę staruszkę dopiero w chwili, kiedy w trakcie mądrej i ważnej rozmowy zaczęła bawić się... białym kamieniem. Identycznym jak tek który wtedy mi dała. A może... tym samym... Ciekawe, że teraz była dużo młodsza, choć twarz wskazywała na wiele przeżyć. Teraz nie była już starszę kobietą. Bóg Ojciec Czas jakby cofał ją w latach, przybliżając do siebie. Łzy wspomnień i radosnego odkrycia spłynęły mi po policzkach, a ona, pytając "co się stało?," i nie czekając na odpowiedź, uśmiechała się ciepło.
Po chwili do kelnerki nas obsługującej, pięknej, delikatnej dziewczyny powiedziała coś mile prywatnego, choć nie wiem czy ją wcześniej spotkała... i poczułam, że one dwie też się kiedyś spotkają, już w całkiem innych warunkach...

Jasna

Ania siedziała w fotelu i oglądała telewizję w pokoju. Przyciszone dźwięki wydobywały się z mówiącego pudełka, a Ania wydawała się nie do końca obecna. Rozmyślała. Na jakimś poziomie jedna z nich – jej wielości w czasach wstała i odwróciła się. Była wyższa i smuklejsza od Ani, i bardzo świetlista. A mimo to bardzo rzeczywista, i w niektórych ruchach nadal rozpoznać można było Anię. Po prostu wstała z fotela, a dokładnie z siedzącej Ani, odwróciła się i odeszła. Bo w kierunku w którym szła, było tylko światło. Oczekujące.

Dom. Wracała do domu. Pozostawiała świat, z którym nie miała już nic wspólnego, niczym już jej nie nęcił, nie miał jej nic do zaoferowania.

Ani siedzącej w pokoju spłynęła po policzku łza. Nie wiedziała, czemu zrobiło jej się smutno, tak jakby gdzieś ktoś umierał. Oznaczało to, że o tamtą, ważną – czuła - osobę ona stawała się osamotniejsza tu, na tym świecie. Bo Tam przecie jest Jasno. Miała wrażenie dziewczyny – kobiety oddalającej się w stronę Światła. Nie wiedziała, kto to. W tle słyszała piosenkę Edit Piaf Je ne regrette rien. Zdawało jej się, że ta piosenka jest Drogą tamtej osoby, że najpierw ma w sobie trochę żalu i zawodu czymś nawet, potem kobieta z żalu rezygnuje i obiera lekkość i nowe patrzenie. Ostatni refren zabrzmiał już niemal radośnie… Ania wyłączyła telewizor i wtuliła się głęboko w fotel... i w swoje myśli.

Cleopatra

Przeczytalam to i... no wlasnie - powialo mi smutkiem, a dokladniej zgorzknieniem. Zupelnie tak, jakby ten nasz ziemski swiat byl tylko i wylacznie w czarno-szarych barwach, jakby w nim nie bylo nic PIEKNEGO... A przeciez tak nie jest.

Zycie jest piekne, ma tyle przecudnych barw tylko trzeba je umiec dostrzec. Zastanawia mnie Twoj przekaz.... Mam takie odczucie jakby mi ktos chcial powiedziec, ze nasze istnienie na tej ziemi nie ma zadnego sensu. A przeciez tak nie jest. Kazdy z nas ma okreslone zadanie do spelnienia w tym zyciu. Mysle jednak, ze nie kazdy to potrafi w sobie odczytac. I tu jest problem. Bo jesli dane nam jest zycie dla spelnienia konkretnej misji, a nie potrafimy jej w sobie odczytac, to czego sie mozemy spodziewac w tym innym zyciu? Wink

Jasna

Każdy ma z opowiadania tyle, ile rozumie.

Cleopatra

Owszem - masz racje. Poza tym na odbior przekazu dziala nasze samopoczucie w chwili czytania. Kto wie... moze innym razem doszukam sie czegos innego? Wink

Serdecznie pozdr. Very Happy

inwersja

opowiadanie bardzo mi się spodobało. ładnie wkomponowało się w utwór z moich głośników a)Speak To Me b)Breathe - Pink Floyd

pozdrawiam

bolo

Ania...
...ciekawa osobowość.
Może ktoś Ją zna?